Ένα κινηματογραφικό στιγμιότυπο πριν από 47 χρόνια.
Την άνοιξη του 1964 – ήμουν 8 χρονώ - ήρθε στο χωριό μου, στην Γουρια Μεσολογγίου, ο 39χρονος τότε βουλευτής της ΕΔΑ Μίκης Θεοδωράκης και μίλησε το καφενείο των αριστερών , δηλαδή εκεί που πήγαινε ο πατέρας μου.
Τον θυμάμαι πανέμορφο και πανύψηλο - το κεφάλι του σχεδόν άγγιζε το ταβάνι - να μιλάει ανεβασμένος πάνω σ΄ένα ξύλινο τραπέζι. Απέξω ο κόσμος να χειροκροτεί κι εμείς – η μαρίδα..- σαν τσαμπιά να κρεμόμαστε στα παράθυρα για να τον ακούμε.
Κι εκείνος να παθιάζεται, να πυρπολεί την ψυχή μας και με τις μεγάλες χειρονομίες του να χαράζει τα όνειρα μας...
Πέρασαν 47 χρόνια από τότε... Σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει στο χωριό μου και στην ζωή μου.
Μόνο ένα πράγμα έμεινε αμετάβλητο.Η εικόνα του Μίκη που εξακολουθεί να με παθιάζει, να πυρπολεί την ψυχή μου και με τις μεγάλες χειρονομίες του να χαράζει τα όνειρα μου.
