Νέα

Ένα απροσδόκητο για μένα φαινόμενο παρουσιάστηκε από την δεκαετία του ‘ 80 κυρίως, έως σήμερα. Οι τραγουδιστές και τραγουδίστριες με τους οποίους κάνω εντατικές πρόβες και στη συνέχεια δουλεύουμε μαζί στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις, ενώ δηλώνουν σε όλη αυτή τη διάρκεια πανευτυχείς, θα έλεγα ακόμα και ενθουσιασμένοι, ευθύς μόλις κυκλοφόρησαν οι δίσκοι, δεν τραγούδησαν δημοσίως τα τραγούδια που μόλις πριν έκαναν τόση προσπάθεια για να τα εκτελέσουν με στόχο να κυκλοφορήσουν και να γίνουν γνωστά. Από τα 10 έως 12 τραγούδια του κύκλου, άντε να έλεγαν κάπου-κάπου ένα ή δύο!

Φανταστείτε πόσο προσβλητικό ήταν για μένα αυτό το γεγονός πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση που μου προκαλούσαν. Θα μου πείτε ότι μπορεί να μην τους άρεσαν. Αλλά τότε γιατί δέχτηκαν να τα πουν; Ή ότι δεν είχαν απήχηση στο κοινό. Όμως πώς να έχουν απήχηση αφού το κοινό ουσιαστικά τα αγνοούσε; Εξ άλλου όταν ένα τραγούδι έχει καινούρια στοιχεία που ξαφνιάζουν τον ακροατή, αν πράγματι είναι καλά, θα πρέπει να τα ακούσει δυο και τρεις φορές.

Εάν σ’ αυτή την κατάσταση προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν τα έπαιζαν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ούτε φυσικά και τα κανάλια, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε το ότι από τους κύκλους που θα σας παρουσιάσω έφτανε στο ελληνικό κοινό λιγότερο από το ένα δέκατο, για να μην πω το ένα εκατοστό.

Το μποϋκοτάζ του έργου μου στα Κρατικά και Πολυεθνικά Κανάλια και ραδιόφωνα ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (προφανώς για να με… τιμωρήσουν για την αντιδικτατορική στάση μου). Κορυφώθηκαν όμως στην δεκαετία του ‘ 80 και συνεχίζουν… έως σήμερα. Εδώ πρέπει να προστεθεί και η άγνωστη στο κοινό «ποινή» που μου επέβαλαν οι Εταιρίες Δίσκων για το βιβλίο μου STAR SYSTEM και που κράτησε μια δεκαετία (1982-92). Η ποινή συνίστατο στον απόλυτο εξοβελισμό μου από το σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας. Δηλαδή τα στούντιο εγγραφής, κυκλοφορία δίσκων, καταστήματα δίσκων. Είναι η περίοδος που κατέφυγα στην εταιρία «Σείριος» του φίλου μου Μάνου Χατζιδάκι  και που δημιούργησα την δική μου εταιρία με το όνομα «Ιουλιανός» με συνεταίρο τον Τζαμαλή, ιδιοκτήτη ενός δισκοπωλείου.

Και ερωτώ: Είναι ποτέ δυνατόν οι συνεργάτες μου τραγουδιστές να μην γνώριζαν αυτό το μποϋκοτάζ; Και αν ναι, τότε γιατί αντί να με υποστηρίζουν πολλαπλασιάζοντας την εκτέλεση των κοινών μας τραγουδιών, με έβαλαν κι αυτοί στο ράφι όπως οι Εταιρίες, το Κράτος και οι καναλάρχες; Κάπου λέω στον Διόνυσο «Μέσα στο ψυγείο άνοιξε να μπεις, για να μείνεις φρέσκος να διατηρηθείς».Πράγματι πιστεύω ότι αυτοί οι κύκλοι που μπήκαν για διάφορους λόγους στο ψυγείο, διατήρησαν την φρεσκάδα τους. Είναι σαν να τους έγραψα σήμερα. Και μακάρι να είχα τη δύναμη να τους ηχογραφήσω με νέες φωνές, κυρίως για λόγους ηθικής τάξης.

Ο Χίτλερ είχε δώσει την ονομασία BARBAROSSA στην εκστρατεία του κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δικοί μου διώκτες ήταν απλώς ΒΑΡΒΑΡΟΙ. Και θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρηθούν οι αποκαλύψεις μου αυτές σαν διαμαρτυρίες ενός απογοητευμένου ιδιοκτήτη. Γιατί δεν είχα ποτέ σχέσεις ιδιοκτησίας με το δημιουργικό έργο. Το θεωρούσα τμήμα μιας εθνικής, θα έλεγα, προσπάθειας, με στόχο την πολιτισμική αναγέννηση της πατρίδας μας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι τα έργα που χτυπήθηκαν τόσο σκληρά και βάρβαρα και από πάνω (Κράτος, Εταιρίες) και από κάτω (συνεργάτες, ερμηνευτές) ταυτόχρονα, ήταν μια φυσική προέκταση της Άνοιξης του ’60 και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπήρξαν ένα από τα κύρια θύματα των δυνάμεων της διαφθοράς, που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό στο απόλυτο ΜΗΔΕΝ. Πιστεύω ακράδαντα ότι εάν κατάφερναν να σταθούν όρθια στο μηδενιστικό τσουνάμι τα καλά τραγούδια της δεκαετίας του ΄60 θα είχαν ίσως συμβάλει ώστε να υπάρξουν μέσα από τον ίδιο το λαό ψυχικές και ηθικές αντιστάσεις ικανές να ματαιώσουν την πορεία προς την καταστροφή. Έχουν άραγε σήμερα αντιληφθεί οι συνεργάτες μου το μεγάλο τους λάθος απέναντι στον πολιτισμό, τον λαό αλλά και τον εαυτό τους;

Πρέπει να πω ότι σήμερα δεν έχουν όλα αυτά την παραμικρή σημασία για μένα. Ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα. Και όσα είχα να δώσω, τα έδωσα. Τι σημασία μπορεί να έχει αν ορισμένοι δεν κατάλαβαν τις πράξεις μου και αν άλλοι δεν θέλησαν να πάρουν όσα τους πρόσφερα; Για να μείνω στον τομέα του ελληνικού τραγουδιού, θα πρέπει να πω ότι τις τελευταίες δεκαετίες έζησα μέσα σε ένα τραγέλαφο. Απ’ τη μια όλοι φώναζαν ότι δεν γράφονται πια τραγούδια και ότι αυτά που παίζονται νυχθημερόν στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα είναι σκουπίδια, ενώ από την άλλη εγώ τους πρόσφερα αδιάλειπτα νέα τραγούδια. Εάν πίστευαν ότι και τα δικά μου ήταν σκουπίδια, τότε γιατί δεν τα έπαιζαν μαζί με τα υπόλοιπα; Ήταν όμως ποτέ δυνατόν ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Ελευθερίου, ο Αναγνωστάκης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και άλλοι με την ίδια αξία να γράφουν σκουπίδια; Και να τραγουδούν σκουπίδια η Φαραντούρη, η Γαλάνη, ο Νταλάρας, η Δημητριάδη, ο Μητσιάς, ο Γαϊτάνος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μωραϊτης, ο Λέκας, ο Κόκοτας, ο Μητροπάνος;

Έχουμε λοιπόν το εξής φαινόμενο: Τα ίδια ακριβώς τραγούδια, ίδιας ποιότητας και αξίας τόσο από την άποψη της μουσικής όσο και από την άποψη της ποίησης, των στίχων, των ερμηνευτών και των μουσικών εκτελέσεων να γίνονται βασικοί συντελεστές την εποχή της άνθισης της δεκαετίας του 60' και να αγκαλιάζονται με πάθος από τον λαό, ενώ από την δεκαετία του 80' να θεωρούνται άχρηστα από το σύνολο των συντελεστών που απαιτούνται για να παρουσιαστεί ένα τραγούδι στο κοινό, να γνωστοποιηθεί και να κριθεί. Ο πίνακας των τραγουδιών που έγραψα για τον ελληνικό λαό και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο όπως αποδεικνύεται σήμερα, στην οποία κυριαρχούσε η διαφθορά και το γενικευμένο ψέμα, δεν κρίθηκαν από τον ελληνικό λαό, γιατί δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό που τα είχε τόση ανάγκη. Εκτός και αν κάποιοι κατάφεραν να τον μεταλλάξουν, να τον κάνουν κάτι άλλο για να τον οδηγήσουν εκεί που τον οδήγησαν. Θέλω όμως, επειδή έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, να δείξω το μέγεθος της προσφοράς μου, που ταυτόχρονα δείχνει και το μέγεθος της περιφρόνησης και της απόρριψης που συνέτεινε ώστε ψυχολογικά να έχω ήδη γυρίσει την πλάτη σε μια ζωή και σε ένα κόσμο τόσο κακό και αχάριστο, που πιστεύω ότι ούτε ο θάνατος δεν θα με κάνει να τον ξεχάσω.

Ιδού λοιπόν ο «πίνακας» με τον τίτλο των κύκλων, τα ονόματα των ποιητών και τα ονόματα των ερμηνευτών:

1. «Καρυωτάκης» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
2. Χαιρετισμοί (Αγγελική Ελευθερίου, Γιάννης Θεοδωράκης) με την Δ. Γαλάνη.
3. Μνήμη της πέτρας (Μιχάλης Μπουρμπούλης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
4. Σαντιάγο (F.G.Lorca-απόδοση στα ελληνικά Μ. Μπουρμπούλης) με την Αλ. Καγιαλόγλου.
5. Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα; (Μάνος Ελευθερίου) με την Μ. Δημητριάδη.
6. Σερενάτες (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μαρία Φαραντούρη.
7. Ερημιά (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μ. Φαραντούρη και τον Μ. Μητσιά.
8. Πολιτεία Γ’ (Μ. Ελευθερίου, Δ. Κεσίσογλου, Λ. Νικολακοπούλου) με τον Μ. Μητσιά.
9. Πολιτεία Δ΄ (Μάνος Ελευθερίου, Σπύρος Τουπογιάννης) με τον Πέτρο Γαϊτάνο.
10. Φαίδρα (Αγγελική Ελευθερίου) με τον Π. Πανδή και την Αλ. Καγιαλόγλου.
11. Διόνυσος (Μίκης Θεοδωράκης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
12. Επιβάτης (Κώστας Τριπολίτης) α) με Μ. Φαραντούρη και β) με Μ. Ζορμπαλά.
13. Ραντάρ (Κ. Τριπολίτης) με τον Γιώργο Νταλάρα.
14. Τα Πικροσάββατα (Λ. Παπαδόπουλος) με τον Δημήτρη Μητροπάνο.
15. Συνάντηση [Τελωνείο] (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με τον Σταμάτη Κόκοτα.
16. Ασίκικο Πουλάκη (Μιχάλης Γκανάς) με τον Βασίλη Λέκκα.
17. Οδύσσεια (Κ. Καρτελιάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
18. Τα πρόσωπα του Ήλιου (Διονύσης Καρατζάς) με Βάνα Βερούτη, Π. Πανδή, Βίκυ Σίμου και Θαν.Μωραϊτη.
19. Ως αρχαίος άνεμος (Διον. Καρατζάς) με Μίκη Θεοδωράκη και Σοφία Μιχαηλίδου.
20. Βεατρίκη (Διονύσης Καρατζάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
21. Μια θάλασσα γεμάτη μουσική (Δήμητρα Μαντά) με την Αγγελική Ιονάτος.
22. Λυρικώτερα (Διον. Καρατζά) με την Μαρία Φαραντούρη.
23. Λυρικώτατα (Γιάννη Θεοδωράκη) με την Μαρία Φαραντούρη.

Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως.

Έτσι η στάση όλων αυτών των ευεργετηθέντων από την παρουσία, την στάση και το δημιουργικό μου έργο στον χώρο της ελληνικής μουσικής και ειδικά του τραγουδιού, δεν αποτελεί μόνο μνημείο αχαριστίας αλλά και ηθική προσβολή απέναντί μου όπως και απέναντι στο ελληνικό τραγούδι και στον ελληνικό λαό.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρά τους. Όποια όμως και αν ήταν αυτά, τους θεωρώ όλους συνυπεύθυνους στην προσπάθεια φίμωσης του έργου μου, ειδικά στην κρίσιμη εικοσαετία 1980-2000, που με βύθισε σε μια απερίγραπτη προσωπική τραγωδία. Μια εικοσαετή καταδίκη πορείας στην έρημο Σαχάρα για ποιον; Για μένα, που τους πρόσφερα τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα τόσα και τόσα κρυστάλλινα νερά και καταπράσινες οάσεις

Με πλήγωσαν. Αυτή είναι η λέξη που θα ήθελα να γράψω με πύρινα γράμματα τώρα, δυο βήματα πριν από το μνήμα που με περιμένει.


Μίκης Θεοδωράκης

http://krossfingers.com/records-2014/

04. George Theodorakis ‎– The Rules Of The Game: Original Studio Recordings (1978-1996) 2xLP [Into The Light]
Find it on Discogs
Listen to the snippets and buy the record on Juno
The record was included in our top of September
I’m hunting for every release from Into The Light label. The level of confidence to Tako’ and Pitsios’ selection abilities is very high. The guys present almost unknown Greek geniuses to music lovers from all over the world. This time we got in our hands a compilation of works of George Theodorakis. It’s a 2xLP release and there are very diverse stuff inside: vocal rock numbers, dark melancholic ambient, organic electronics, echoed dusty drum machines, Tangerine Dream-like patterns and sounds, strange slow synthesiser tango, and epic 9 minutes long journeys into space. The talent of Theodorakis is huge, the compilation is very sophisticated, The Rules Of The Game is a must-have for every real musical freak! [Sasha Tessio]

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΙΣ 21 -11- 2014 ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΑΠΟ ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟ ΣΤΙΣ 24 -11- 2014 ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ THE TOC TIMES OF CHANGES

Δ   Η   Λ   Ω   Σ   Η

Ακόμα και ο πιο δύσπιστος Έλληνας σήμερα έχει καταλάβει ότι οι πιστωτές μας δεν θέλουν να μας αφήσουν από τις δαγκάνες τους και γι’ αυτό το λόγο η Τρόικα θέτει όλο και πιο σκληρούς όρους. Γιατί η Ελλάδα είναι γι’ αυτούς «λαβράκι» και θέλουν να μας «τηγανίζουν» στον αιώνα τον άπαντα.
Πρέπει να ξεφύγουμε από τα δόντια τους μια για πάντα, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε ελεύθεροι Έλληνες. Και οι λύσεις είναι δύο:
Πρώτον: Ουδετερότητα.
Δεύτερον: Σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων με Κίνα-Ρωσία (ή και με την Ευρώπη αν καταφέρει να απαλλαγεί τελείως από την Τρόικα). Με τον όρο ότι θα βοηθήσουν αφ’ ενός να ξοφλήσουμε άμεσα και οριστικά το εθνικό μας χρέος και αφ’ ετέρου να αξιοποιήσουμε τον εθνικό μας πλούτο με συμβάσεις κοινοπραξιών, σύμφωνα με τις οποίες θα μπορούμε να συνεκμεταλλευθούμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, εδάφους, υπεδάφους, υποθαλάσσιες και κυρίως βεβαίως τον αμύθητο πλούτο των υδρογονανθράκων της ελληνικής ΑΟΖ, που σύμφωνα με τις μελέτες επιστημόνων, σε βάθος χρόνου, ανέρχεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ.
Η σύναψη τέτοιων συμβάσεων κοινοπραξιών είναι εντελώς νόμιμη σύμφωνα με όλες τις διεθνείς μας συμβάσεις, το δε αναμενόμενο όφελος (ακόμα και το άμεσο, όπως επιβεβαίωσε πρόσφατα μελέτη της Deutsche Bank) είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί βέβαιη η συμφωνία με τις δυνάμεις αυτές (Κίνα, Ρωσία, Ευρώπη χωρίς Τρόικα), για να απαλλαγούμε άμεσα από όλες τις δεσμεύσεις μας με τους ακόρεστους πιστωτές μας.
Προσωπικά έχω ταχθεί εδώ και πολύ καιρό υπέρ της πρώτης λύσης. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς, το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Θα πρέπει άμεσα να γίνει κάτι για την οριστική απαλλαγή μας από τις καταδυναστευτικές δεσμεύσεις μας με τους πιστωτές μας.

Αθήνα,  21.11.2014

Μίκης Θεοδωράκης

 
Μίκης Θεοδωράκης
Η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη για το χρέος, την τιμή και την αξιοπρέπεια των απλών Ελλήνων. Ο άνθρωπος αποκούμπι όσων δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται και να διεκδικούν

Ένας όρθιος. Ακόμη και μόνος όταν χρειάζεται. Ακατάβλητος και ας πλησιάζει τα ενενήντα. Χαλκέντερος και ας παίρνει μια σακούλα φάρμακα κάθε μέρα. Κινητικός και ας μην τον κρατάνε πια τα πόδια του. Οραματιστής και ταυτόχρονα ρεαλιστής και συγκεκριμένος.
Ενδεχομένως η πρότασή του Μίκη δεν θα απασχολήσει όσους διαχειρίζονται το χρέος- είναι άλλωστε οι ίδιοι που το δημιούργησαν. Αλλά είναι μια πρόταση για την τιμή και την αξιοπρέπεια των απλών Ελλήνων
Ύστερα από μια ακόμη έξοδο από το νοσοκομείο κάποιος άλλος θα τα παρατούσε για να φροντίσει τον εαυτό του. Ο Μίκης Θεοδωράκης όμως παρενέβη ξανά με μια πρόταση για το χρέος που μας βαρύνει όλους. Ιδέες για να ξεφύγει η χώρα από τις δαγκάνες των δανειστών της.
Το τελευταίο αποκούμπι όσων δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται
Αυτός ο άνθρωπος είναι το τελευταίο αποκούμπι όσων δεν σταμάτησαν να αντιστέκονται, να ονειρεύονται και να διεκδικούν.
Ενδεχομένως η πρότασή του δεν θα απασχολήσει όσους διαχειρίζονται το χρέος- είναι άλλωστε οι ίδιοι που το δημιούργησαν. Αλλά είναι μια πρόταση για την τιμή και την αξιοπρέπεια των απλών Ελλήνων. Σε λίγο μπορεί να μην θυμούνται τι ακριβώς προτείνει. Σίγουρα όμως θα θυμούνται τι τους έκανε να αισθανθούν.
Άραγε πόσος Μίκης υπάρχει ακόμη μέσα στον Μίκη; Πως βρίσκει το κουράγιο να είναι παρών και ενώ δεν το επιτρέπουν φυσικές δυνάμεις του να συμμετέχει; Από πού αντλεί τη δύναμη να καταθέτει; Τι άλλο έχουμε σ’ αυτή τη χώρα εκτός από τον Μίκη να μας κρατάει ζωντανούς, πάνω στο συρματόσκοινο που ακροβατεί η χώρα;
Σαν το παλιό κρασί, όσο περνούν τα χρόνια τόσο καλύτερος γίνεται. Και τόσο μεγαλύτερος. «Τεράστιος», όπως λέει ο πιο πιστός φίλος του Σάκης Τόδουλος ,που τον επισκέπτεται συχνά  «Ο μεγαλύτερος Έλληνας», έχει πει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Αι γενεαί πάσαι της μεταπολεμικής Ελλάδας ακουμπούν στον ίσκιο του.
Η ζωή και η μουσική του απλώνονται πέρα από τα σύνορα και κάθε εβδομάδα κάπου στον κόσμο παίζεται κάποιο έργο του.
Ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να σηκώσει τα απέραντα χέρια του και να διευθύνει τις ορχήστρες και τα τραγούδια του που συγκλόνισαν γενιές και γενιές, λαούς και λαούς. Αλλά η αγωνία του για το μέλλον τον κρατάει άγρυπνο στις επάλξεις.
Διαμαρτύρεται, παρεμβαίνει, ανεβάζει κείμενα στο διαδίκτυο. Είναι οδηγός. Γεννημένος να προπορεύεται, αγέρωχος και καμιά φορά οργισμένος. Ίδιος με τους δεκαεξάρηδες που βγαίνουν στους δρόμους και τρομάζουν τον καθωσπρεπισμό του πολιτικού συστήματος.
Γεννημένος να προπορεύεται, αγέρωχος και καμιά φορά οργισμένος, ο Μίκης είναι ίδιος με τους δεκαεξάρηδες που βγαίνουν στους δρόμους και τρομάζουν τον καθωσπρεπισμό του πολιτικού συστήματος.
Εκεί που οι αντίπαλοί του νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν μαζί του, νάτος «πετιέται από αρχής και αντρειεύει και θεριεύει». Ο τελευταίος των μεγάλων μιας εποχής που  θέλουμε να ξανάρθει.
Ο Μίκης κατέκτησε τις περισσότερες τιμές που μπορεί να  επιδιώξει ένας δημιουργός. Αλλά δεν εγκατέλειψε τους άλλους– τους ταπεινούς. Αυτοί άλλωστε τον κρατάνε στο χαράκωμα και τον βγάζουν συνέχεια νικητή στη μάχη με το χρόνο. Είναι  ένα  υποδειγματικό στοιχείο  ζωης που τον δένει  στενά με τον επίσης ακατάβλητο φίλο του  καθηγητή Διαμαντή Πεπελάση: δεν τα παρατάνε ποτέ γιατί ποτέ δεν έχασαν την επαφή με τον πραγματικό κόσμο και τους απλούς ανθρώπους.…  
Δημιούργησε, αγωνίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, μεγαλούργησε και έκανε λάθη, αλλά δεν υποτάχθηκε. Ακόμη και όταν ήξερε ότι αυτό που κυνηγάει είναι οι ουτοπίες του- όπως η τελευταία απόπειρα να αναστήσει με τη «Σπίθα» το συλλογικό πνεύμα που γέννησε τους Λαμπράκηδες.
Ο Μίκης είναι πρώτα από όλα φως. Πρεσβευτής του «ωραίου του μεγάλου και του αληθινού». ‘Όταν δημιουργεί ,όταν πολιτεύεται, όταν διηγείται με τον μοναδικό τρόπο του παλιές ιστορίες, για την αντίσταση, τον Χαρίλαο, το Νερούδα, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Γιάννη Ρίτσο. Για την ταραχώδη σχέση του με την αριστερά.
Το ανάγλυφο της νεότερης ιστορίας της χώρας
Καθώς είναι φτιαγμένος από το υλικό που είναι φτιαγμένη η Ελλάδα, η μορφή του έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων. Η διαδρομή του αναγνωρίζεται καθολικά πλέον ως το ανάγλυφο της νεότερης ιστορίας της χώρας, από όποια πλευρά και αν τη βλέπει κανείς.
Η πρόταση του διδάσκει: να μην απαλλάσσεις ποτέ τον εαυτό σου από το χρέος σου απέναντι στην Ελλάδα…
Αυτή διαδρομή είναι μάθημα πολιτικής, ιστορίας  αισθητικής, ουμανισμού, ήθους τόλμης, μαχητικότητας αλλά και εθνικής αυτογνωσίας. Αιρετικός και ταυτόχρονα ταγός. Σε μια περίοδο που όλα κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα, ο Μίκης είναι το πιο ορατό σημείο στήριξης, όσων θέλουν να δουν τη ζωή από τη σκοπιά που αξίζει.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει η πρόταση του για την απαλλαγή της Ελλάδας από το χρέος. Ξέρουμε όμως τι διδάσκει: να μην απαλλάσσεις ποτέ τον εαυτό σου από το χρέος σου απέναντι στην Ελλάδα…Του Γιώργου Λακόπουλου

ΒΡΑΧΑΤΙ!
16 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 2:30.
1964. Φτάσαμε οι γονείς μας κι εμείς τα παιδιά στην παραλία του Βραχατίου για να επισκεφθούμε ακόμη ένα οικόπεδο, όπως κάναμε τα Σ/Κ συνήθως εκείνο τον καιρό. Το οικόπεδο ήταν στη τοποθεσία Σαμούτανι κι αμέσως το απέκλεισαν οι δικοί μας. Μπήκαμε στο μοναδικό καφενείο της παραλίας. Ήταν όλοι μέσα βλοσυροί κι αμήχανοι! Είδαν να μπαίνει ο κομμουνιστής Θεοδωράκης κι αναστατώθηκαν! Βλέπετε ήταν όλοι τους με την ΕΡΕ βαθιά έως το κόκκαλο. Έξω μανιοφυσούσε. Η φουφού έκαιγε κι ήταν ζεστά. Τελικά ένας χωρικός σηκώθηκε να χαιρετήσει τον μπαμπά. Ήταν ο μοναδικός αριστερός. Ο κύριος Ανδρικόπουλος θεός σχωρέστον. Μας πήγε από την άλλη μεριά της παραλίας να δούμε το οικόπεδο του αδελφού του, το οποίο κι αγοράσαμε. Και νάμαστε τώρα πλέον κάτοικοι Βραχατίου πενήντα χρόνια τώρα!
Για την ιστορία, αργότερα το 1981, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και για τα επόμενα 30 χρόνια ήταν φανατικοί, πολλοί έφτασαν να είναι κι ΑΥΡΙΑΝΙΣΤΕΣ!

{gallery}orchestra/vrahati_161114{/gallery}
Και σήμερα..... τι να λέμε τώρα... ο νοών νοείτω, φτάσαμε στην άκρα δεξιά! Φτάσαμε λέω, γιατί είμαι κι εγώ κάτοικος αυτού του ωραίου αλλά έρημου τόπου. Έρημου για την οικογένειά μου, γιατί πολύ βασανιστήκαμε εδώ κατά καιρούς.
Πενήντα χρόνια πίσω, θυμάμαι που, βλέποντας ο μπαμπάς μας αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα μέσα στο φτωχικό καφενείο, μας είπε να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα στο λιμάνι. Έτσι και κάναμε ο Γιώργος κι εγώ. Περπατούσαμε, τρέχαμε πάνω στις τεράστιες πέτρες του λιμανιού, ενώ τα κύματα όρμαγαν κάτω από τα πόδια μας. Ο αέρας ήταν θηρίο ανήμερο. Έκανε κρύο, ήταν βαρύς χειμώνας.
Πενήντα χρόνια μετά, ιδού το λιμάνι, όμως τελείως μεταμορφωμένο, ενισχυμένο με μπετόν. Τότε ήταν μόνο τα βράχια.
Το λιμάνι αυτό είναι λοιπόν για μένα η αφετηρία μιας ολόκληρης ζωής στο τόπο αυτό, με χαρές και λύπες και με τους καλύτερούς μου φίλους, δεν μπορώ να πω.
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν τραγούδησε ο μπαμπάς;
Σας παρουσιάζω λοιπόν το Βραχάτι, τα Βραχατάκια μας, όπως το φώναζαν με ευδαιμονία τα παιδιά μου, κάθε φορά που φτάναμε εδώ από την Αθήνα. Η γενιά μας συνεχίζει και κρατεί γερά στον τόπο αυτό!
Μήπως εγώ είμαι που τον αγαπώ και τον πονώ περισσότερο απ´όλους;
Καλό απόγευμα!
Έχει μια γλύκα σήμερα η Κυριακή, σε ξετρελαίνει. Είναι κι αυτό ένας σοβαρός λόγος που ζηλεύουν οι βόρειοι!
Νάμαι τώρα περπατώ στο λιμάνι.
Τότε ήμουνα ακριβώς πέντε χρονών. Γέρασα.
Θα παραμείνω εδώ!ΡΑΧΑΤΙ!
16 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 2:30.
1964. Φτάσαμε οι γονείς μας κι εμείς τα παιδιά στην παραλία του Βραχατίου για να επισκεφθούμε ακόμη ένα οικόπεδο, όπως κάναμε τα Σ/Κ συνήθως εκείνο τον καιρό. Το οικόπεδο ήταν στη τοποθεσία Σαμούτανι κι αμέσως το απέκλεισαν οι δικοί μας. Μπήκαμε στο μοναδικό καφενείο της παραλίας. Ήταν όλοι μέσα βλοσυροί κι αμήχανοι! Είδαν να μπαίνει ο κομμουνιστής Θεοδωράκης κι αναστατώθηκαν! Βλέπετε ήταν όλοι τους με την ΕΡΕ βαθιά έως το κόκκαλο. Έξω μανιοφυσούσε. Η φουφού έκαιγε κι ήταν ζεστά. Τελικά ένας χωρικός σηκώθηκε να χαιρετήσει τον μπαμπά. Ήταν ο μοναδικός αριστερός. Ο κύριος Ανδρικόπουλος θεός σχωρέστον. Μας πήγε από την άλλη μεριά της παραλίας να δούμε το οικόπεδο του αδελφού του, το οποίο κι αγοράσαμε. Και νάμαστε τώρα πλέον κάτοικοι Βραχατίου πενήντα χρόνια τώρα!
Για την ιστορία, αργότερα το 1981, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και για τα επόμενα 30 χρόνια ήταν φανατικοί, πολλοί έφτασαν να είναι κι ΑΥΡΙΑΝΙΣΤΕΣ!
Και σήμερα..... τι να λέμε τώρα... ο νοών νοείτω, φτάσαμε στην άκρα δεξιά! Φτάσαμε λέω, γιατί είμαι κι εγώ κάτοικος αυτού του ωραίου αλλά έρημου τόπου. Έρημου για την οικογένειά μου, γιατί πολύ βασανιστήκαμε εδώ κατά καιρούς.
Πενήντα χρόνια πίσω, θυμάμαι που, βλέποντας ο μπαμπάς μας αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα μέσα στο φτωχικό καφενείο, μας είπε να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα στο λιμάνι. Έτσι και κάναμε ο Γιώργος κι εγώ. Περπατούσαμε, τρέχαμε πάνω στις τεράστιες πέτρες του λιμανιού, ενώ τα κύματα όρμαγαν κάτω από τα πόδια μας. Ο αέρας ήταν θηρίο ανήμερο. Έκανε κρύο, ήταν βαρύς χειμώνας.
Πενήντα χρόνια μετά, ιδού το λιμάνι, όμως τελείως μεταμορφωμένο, ενισχυμένο με μπετόν. Τότε ήταν μόνο τα βράχια.
Το λιμάνι αυτό είναι λοιπόν για μένα η αφετηρία μιας ολόκληρης ζωής στο τόπο αυτό, με χαρές και λύπες και με τους καλύτερούς μου φίλους, δεν μπορώ να πω.
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν τραγούδησε ο μπαμπάς;
Σας παρουσιάζω λοιπόν το Βραχάτι, τα Βραχατάκια μας, όπως το φώναζαν με ευδαιμονία τα παιδιά μου, κάθε φορά που φτάναμε εδώ από την Αθήνα. Η γενιά μας συνεχίζει και κρατεί γερά στον τόπο αυτό!
Μήπως εγώ είμαι που τον αγαπώ και τον πονώ περισσότερο απ´όλους;
Καλό απόγευμα!
Έχει μια γλύκα σήμερα η Κυριακή, σε ξετρελαίνει. Είναι κι αυτό ένας σοβαρός λόγος που ζηλεύουν οι βόρειοι!
Νάμαι τώρα περπατώ στο λιμάνι.
Τότε ήμουνα ακριβώς πέντε χρονών. Γέρασα.
Θα παραμείνω εδώ!