Σε ένα κατάμεστο και παλλόμενο Ηρώδειο, παρακολουθήσαμε χτες το Canto General του Μίκη Θεοδωράκη και του Pablo Neruda.
Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Όμως χτες ήταν αλλιώτικα.
Χτες, ήταν μια «μεγάλη» βραδιά.
Χτες, το χειρουργικό εργαλείο των δημιουργών, μπήκε βαθύτερα, -πιστεύω σε κάθε παρευρισκόμενο ακροατή-, έπιασε κόκαλο, πόνεσε.
Χτες, το νυστέρι του συνθέτη, η πένα του ποιητή, άγγιξε χορδές ευαίσθητες, έξυσε πληγές που συνοψίζονται σε δυο μονάχα λέξεις.
Ατομική ευθύνη.
Ατομική ευθύνη και στάση ζωής απέναντι σε αξίες όπως, Ειρήνη, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά.
Χτες η μουσική του συνθέτη, τα λόγια του ποιητή, ξεχύθηκαν σαν καυτή λάβα βαθιά μέσα απ’ τη Γη απ’ τον κρατήρα του Ηρωδείου, για να κατακάψει στο πέρασμά της ότι σαθρό, και με ένα μαγικό τρόπο να ξαναδημιουργήσει ζωή, μέσα από τις στάχτες.
Για να δημιουργήσεις ένα έργο σαν το Canto General, δεν χρειάζεται να είσαι μόνο συνθέτης και ποιητής.
Δεν χρειάζεται να είσαι μόνο μαχητής και αγωνιστής.
Δεν χρειάζεται να είσαι μόνο οραματιστής και ιδεολόγος.
Για να δημιουργήσεις ένα έργο σαν το Canto General, χρειάζεται κάτι ακόμα.
Να έχεις διαγράψει από το λεξιλόγιό σου, από γεννήσεως μέχρι τέλους τη λέξη παραίτηση.
Παραίτηση από αξίες και ιδανικά, παραίτηση από τη ζωή, και τον Άνθρωπο.
Ο συνθέτης και ο ποιητής, δημιούργησαν και παρέδωσαν όχι έργο, αλλά «όραμα».
Και αναμφισβήτητα χτες βράδυ, ο μαέστρος Καρυτινός, ήξερε καλά, ότι μαζί με τους ερμηνευτές, την ορχήστρα, τη χορωδία,
κρατούσε στα χέρια του αυτό το «όραμα».
Η Φαραντούρη, ιέρεια πια, σφράγισε απέριττα με την ερμηνεία της.
Ο Πανδής, βγαλμένος κυριολεκτικά από τους Ανδεσίτες των Άνδεων, αντιλαλούσε στα πέρατα.
Ο αναγνώστης Νούσιας, έτοιμος για κάθε πάλη του άγνωστου, κόντρα στο άδικο.
Οι μουσικοί και οι χορωδοί, με αυστηρή δωρικότητα ολοκλήρωναν το αποτέλεσμα.
Είθε ο καθένας μας να «ακούσει» την φωνή των δημιουργών, να «ακούσει» τη φωνή της τέχνης, όχι μόνο σαν αγωγή ψυχής.
Αλλά σαν ένα όχημα για τον πιο «Ανθρώπινο Άνθρωπο»