ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΝ Κ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΕΦΤΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ. ΑΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΘΑ ΧΑΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΣΑΣ.
ΚΟΝΙ ΜΑΥΡΙΔΟΥ 2/4/2012
Εχθές εδώ βούλιαζαν τα πλακάκια,σημερα ήπια κυκλοφορία στις πολυάκτινες ρόδες του νου,χθες το δικιο έκαιγε την άσφαλτο,σήμερα φορτομένες στολές ατενίζουν την λεοφώρο ατάραχες,εδώ εχθες κατέβηκε ο ουρανός το σύμπαν μα πάλι φαινόμασταν πολλοί μέσα του είμασταν άπειροι,τα σύγνεφα ετούτου του ουρανού δεν φέρναν την βροχή στις πλάτες φέρναν βροχή στα μάτια και θάλασσα γίναμε,σήμερα οι τσολιάδες κατηφορίζουν στο ρυθμό τους με τον ήλιο να τους βασανίζει τα μάτια,εχθές εδώ παιζόντουσαν παιχνίδια παιδικά της νιότης μας χωρίς τα γλυκά πρόσωπα,εχθες εδώ ξύλινα ρόπαλα χτυπούσαν τον θεό τους σήμερα η οργή έσπασε το κρύσταλλο,εχθες εδώ ποιός είδε έφηβο ενενηντάχρονο αετό και δεν λαμπάδιασε και δεν γεμισε ορμή και πάθος,σήμερα εδώ καμιόνια μαζεύουν τα μαύρα συλεκτικά κομμάτια απ'τις βομβες τους σαν τα καμιόνια του '40 που μάζευαν παγωμένα πτώματα,εχθές εδώ υπερσύχρονα όπλα βάλαν τις ατσάλινες φτερούγες μα μονο ένας ήχος ακούστηκε και μια λάμψη στον εξωστρακισμό κι η θέα του φτερού στο σκοτάδι σήμερα υποτελείς 'συγχρονα τετράτροχα και οι σκυμένοι βρήκαν πάλι το ψεύτικο χαμόγελό τους,εχθές που σίωνταν ο κόσμος με ανοιχτά γιγάντια χέρια αγγάλιαζε την πλάτεια' την πόλη 'την Ελλάδα'τον Μανώλη ο Μίκης!!! Να γίνεται ποτάμια ορμητικά' μυρωδιές ανθισμένης αμυγδαλιάς,κόψτε πείσμα απ'τον ιερό βράχο γίνεται λαίμαργα βλαστάρια ελαιόδεντρου,γίνεται ρώγες στ'αμπέλι σφιχταγγαλιασμένες έτοιμες να δροσίσετε τα χείλει της Ελλάδας,τριγύστε απ'τα σπαθιά την λιγοστή τους γλύκα,ρίξτε τους τα στήθια σας για φορεσιά να έχουν φωναζε τούτη η φωνή και σκέπαζε τις βόμβες,ετούτες οι φωνές πάντα στέκονται ολόρθες,τι κι αν στα μάτια τους κοιτά,κι αν τον ξοδεύει η νύχτα,λόγια πετούσανε φτηνά για να γλυκάνει η ακοή και της Ελλάδας η πίκρα.
ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ