ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Επιφανούς 1
11742, Αθήνα
τηλ. 210-9214863
fax 210-9236325
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Προς το «ΒΗΜΑ της Κυριακής»
Αθήνα, 13.11.2006
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Αξιότιμε κύριε Ψυχάρη,
Είμαι ένας εργάτης της Τέχνης, που αφιέρωσε την ζωή του στην σύνθεση μουσικών έργων, εργαζόμενος ακατάπαυστα επί εξήντα πέντε χρόνια. Και σήμερα ακόμα, αν και βρίσκομαι σε προχωρημένη ηλικία, εξακολουθώ να δημιουργώ και να εργάζομαι.
Σέβομαι τη ζωή, την κοινωνία, την χώρα μου, τους ανθρώπους και ιδιαίτερα όλους αυτούς που με το παράδειγμά τους, με το ήθος, την εργατικότητα και την υπευθυνότητά τους αποδεικνύουν ότι μια κοινωνία, ένας λαός και μια χώρα προχωρούν, εφ’ όσον οι άνθρωποι κερδίζουν με την αξία, την προσπάθεια και τον μόχθο τη θέση τους στην κοινωνία προσφέροντας με το παράδειγμά τους ηθικά πρότυπα για τις επερχόμενες γενιές.
Και ομολογώ ότι με εξέπληξε το γεγονός ότι μια εφημερίδα του δικού σας κύρους με αντιμετώπισε με τόσο μεγάλη και απροσδόκητη ελαφρότητα με στόχο να με ευτελίσει στο αναγνωστικό της κοινό.
Και μόνο το ότι δεν με θεωρήσατε άξιο για μια σοβαρή κριτική αντιμετώπιση διατυπώνοντας τις όποιες διαφωνίες είχατε με υπεύθυνο τρόπο αλλά αναθέσατε σε δυο νέους συντάκτες σας τον άχαρο ρόλο του τιμητή, εις δε την «Πανδώρα» την θλιβερή αποστολή της γελοιοποίησής μου πίσω από τον μανδύα των γνωστών και άσφαιρων αστειοτήτων με τις οποίες νομίζει ότι μας διασκεδάζει, αποτελεί θλιβερό ολίσθημα ακόμα και για το δικό σας συμφέρον, γιατί όπως λέει και ο λαός, «όποιος πετροβολά ένα δέντρο με καρπούς, κάποια από τις πέτρες θα πέσει πάνω στο κεφάλι του».
Εάν θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα, γνωρίζετε καλά ότι θα με βρείτε πάντοτε πρόθυμο. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Σας υπενθυμίζω τις εκάστοτε συνεργασίες μου παντός είδους με την εφημερίδα σας, που χρονολογούνται από την εποχή που οι δύο νεότεροι συνεργάτες σας δεν είχαν ακόμα γεννηθεί η δε δεσποινίς (;) κυρία (;) Πανδώρα φαντάζομαι ότι θα έπαιζε αμέριμνη με τις κουκλίτσες της γλείφοντας τα γλειφιτζούρια που θα της αγόραζε ο μπαμπάς της στα πανηγύρια.
Όλα καλά λοιπόν και δίκαια και άγια στην δίκαιη και αγία κοινωνία που ζούμε μες στην τρελλή χαρά. Το μόνο κακό εγώ και οι «απαιτήσεις» μου, τα «παράπονα και οι γκρίνιες» μου, αν και «κολυμπώ μέσα στο δημόσιο χρήμα» και τα ατελείωτα «χάδια της Πολιτείας». Εγώ ο άπληστος και αχάριστος. Που θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο συνθέτη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας Βαλκάνιος, που το έργο του δεν φτάνει ούτε ως τον αστράγαλο των συνθετών της Αγίας Ευρώπης, κλασσικών και σύγχρονων, χθεσινών, σημερινών και … αυριανών!
Αληθινά κ. Ψυχάρη, με κάνατε να τρέμω να βγω από το σπίτι μου από τον φόβο μήπως με προπηλακίσουν οι δικαίως αγανακτισμένοι μαζί μου αναγνώστες σας μετά τα όσα διάβασαν για μένα στην έγκριτη εφημερίδα σας που έλαβαν τη μορφή μιας μίνι σταυροφορίας (γιατί άραγε;) με σκοπό την πρόωρη ταφή μου.
Αλήθεια, γιατί βιάζεστε τόσο; Άλλωστε με λίγη υπομονή πιστεύω ότι δεν θα αργήσει πολύ η ώρα που θα έχετε ακέραιη και ολοκληρωμένη αυτή τη μεγάλη χαρά…
Με ειλικρινή απογοήτευση,
Μίκης Θεοδωράκης