daisy_medium

Όταν αναφερόμαστε στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, θα πρέπει να τονίζουμε ότι ο θάνατος και η κηδεία του αποτελέσανε ιστορική στροφή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ήδη από τις εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961 είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της αμερικανοκρατίας, του θρόνου και της αστυνόμευσης του ελληνικού λαού από τις πλέον μαύρες και αντιδραστικές δυνάμεις που γνώρισε η Ελλάδα. Η χώρα μας και ο λαός μας έμοιαζαν με δυναμίτη έτοιμο να εκραγεί με τον πρώτο σπινθήρα! Κι αυτός ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και η θυσία του!

Όμως γιατί; Γιατί είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον αναδείξανε σε σύμβολο του Λαού. Επιστήμονας και γιατρός των φτωχών που δεν είχαν να πληρώσουν. Αθλητής και μάλιστα Βαλκανιονίκης. Βουλευτής σε μια αδικημένη και φτωχή περιοχή, όπως η Β΄ Πειραιώς. Πολιτικός που σε αντίθεση με άλλους που ήσαν εγκλωβισμένοι στο διμέτωπο, πάλευε χέρι με χέρι με την Αριστερά που εκπροσωπούσε επάξια τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους, τους μεροκαματιάρηδες, τους πεινασμένους και παράλληλα τον ανθό της ελληνικής νεολαίας, που με το 1 - 1 - 4, το 15% για την Παιδεία και τον αγώνα για την Κύπρο, πάλευε στην πρώτη γραμμή έχοντας διαλέξει την επίθεση ως το καλλίτερο όπλο για να βγούμε από την καταπίεση, την αδικία και την ντροπή.

Τη νεολαία που συνέλαβε και οργάνωσε τις Μαραθώνιες πορείες, που με τις εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως νέες και νέους τράνταξε τα θεμέλια της ξενοκρατίας. Και ήταν στην πρώτη Μαραθώνια πορεία, στα 1963, που η μορφή του Λαμπράκη (που αψηφώντας τη βία και τον κίνδυνο έφτασε μόνος αυτός στον ιερό τύμβο) χαράχτηκε άσβηστα στη μνήμη του ελληνικού λαού.

Όμως μάταια ο δημοκρατικός λαός ενώθηκε στη βάση του, φώναξε, ξέσπασε, πάλεψε με νύχια και με δόντια για να μεταβάλει τη θυσία του Λαμπράκη σε τελική νίκη και οριστική επικράτηση των δημοκρατικών δυνάμεων επάνω στις ξενόδουλες μαύρες δυνάμεις της Εξουσίας.

Η ΕΔΑ τότε στις εκλογές του 1964 έκανε το χρέος της και για να διευκολύνει τον Γεώργιο Παπανδρέου που δεν ήθελε ούτε καν την υποστήριξή τους στη Βουλή, παραιτήθηκε από δεκάδες περιοχές, για να του εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Όπως και έγινε. Όμως δεν έφτανε αυτό. Κατά την γνώμη μου όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς και του Κέντρου υποτίμησαν τον εχθρό πιστεύοντας πως η εκλογική νίκη αρκεί για να γκρεμιστεί το κάστρο της Εξουσίας. Αυτή η έλλειψη επαφής της λαϊκής βάσης με τους πολιτικούς της εκπροσώπους είναι πραγματικά ένα μοναδικό φαινόμενο, που δυστυχώς επαναλαμβάνεται στις πιο κρίσιμες ιστορικά εποχές της πατρίδας μας. Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ όφειλαν ακολουθώντας το παράδειγμα του Γρηγόρη Λαμπράκη για ενότητα δράσης, να φροντίσουν από κοινού να δώσουν τη δύναμη που δίνει η ενότητα και να μεταβάλουν τον ενωμένο λαό σε απόρθητο φρούριο ικανό να επιβάλει από τότε την Δημοκρατία. Αντί γι' αυτό ακολούθησαν -ειδικά η Ένωση Κέντρου την πολυδιάσπαση και τον αποπροσανατολισμό, με αποτέλεσμα τρεις συνταγματάρχες με δέκα τανκς να καθήσουν στην πλάτη μας για εφτά ολόκληρα χρόνια πηγαίνοντας πίσω την Ελλάδα πολλές δεκαετίες.

Το τραγικό είναι ότι οι ίδιες διαλυτικές αντιλήψεις τόσο στο Κέντρο όσο και στην Αριστερά επικράτησαν και την εποχή της Δικτατορίας πληγώνοντας και τελικά σκοτώνοντας την αντιχουντική αντίσταση, ενώ μετά το 1974 τα πράγματα έγιναν χειρότερα, γιατί ένας λαός χωρίς μια ισχυρή, ζωντανή, ακτινοβολούσα και επιθετική διεκδικητική ιδεολογική πρωτοπορία, όπως ήταν παλιότερα το ΕΑΜ, η ΕΔΑ και οι Λαμπράκηδες, είναι ένας οργανισμός ανάπηρος, εκτεθειμένος στα μικρόβια της διαφθοράς, του σκοταδισμού, της αμορφωσιάς, της ασχήμιας, της βαρβαρότητας, της χυδαιότητας και του συμβιβασμού, όπως καταντήσαμε τώρα την αλλοτινή υπερήφανη και λάμπουσα χώρα μας. Περίγελο ακόμα κι αυτών που θα έπρεπε να ντρέπονται (όπως οι Γερμανοί) και να κρύβονται μετά τα εγκλήματά τους, που μας στοίχισαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Να γιατί πιστεύω ότι αν θέλουμε να τιμήσουμε ουσιαστικά την μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Μαύρη Εξουσία τον δολοφόνησε ακριβώς γιατί έκανε αυτό που φοβόταν πιο πολύ. Δηλαδή συμβόλιζε στην πράξη την ενότητα του Λαού.

Ξέρω ότι αυτή η εμμονή μου στην ενότητα κουράζει μερικούς που φτάνουν ακόμα και στον σαρκασμό και στην ειρωνία. Δεν βλέπουν όμως ότι τα γεγονότα δυστυχώς με επιβεβαιώνουν; Και δεν βλέπουν προ παντός ότι αν σήμερα ο λαός τους γυρίζει την πλάτη φτάνοντας στο σημείο να θέλουν (έστω μερικοί ακραίοι) να κάψουν τη Βουλή, είναι γιατί ο εργαζόμενος λαός μας κουράστηκε πια να παλεύει, να θυσιάζεται για να διαπιστώσει ότι αυτοί που βρίσκονται ψηλά τον προδώσανε για άλλη μια φορά;

Για μένα το σύμβολο Γρηγόρης Λαμπράκης σήμαινε πάντα και θα σημαίνει για πάντα την τελική νίκη της προόδου και όλων όσων και όποιων την υπηρετούν, για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση και να γίνει ο Λαός μας πραγματικός και μοναδικός αφέντης στη δική του τη χώρα. Την Ελλάδα μας!

Αθήνα, 24.5.2010

Search